w ilu narzeczach
ich
milczą ruiny
w ilu legendach magią czas porasta
przedchwilę

nasze plastikowe miasta wrosną
w te
rzeźby sztylety i w złoto

zachwilę
dzbany z wypalonej gliny
oddzieli płaska warstwa tysiącleci

nachwilę
popiół biel kości rozświeci

i
stanie nagle

nazawsze
porzuci
łaskawą
dla nas
łaskę przemijania
i łaskę wiary
co wiedzie bezpiecznie
wspomnienia nasze
do zielonych wiecznie
pastwisk