nikt mnie nie uczył jak żyć ani też jak umierać
nie pomyślano o tym rzucony codzienności
jakoś pierwsze zmęczyłem nad drugim ślęczę teraz
i boję się czy zdążę czas wiecznie rzuca kośćmi

nie wiem tylko dlaczego bez końca plącze plany
na cóż takie szaleństwa co to naprawdę znaczy
może nie wie niecnota ogień do cna stłumiony
czy jest tu czy go nie ma dzisiaj nawet nie płaczę

mam za czymże rozpaczać tęsknić śnić albo marzyć
pochłonął ciebie bezkres wraz z wiarą że powrócisz
cóż że jeszcze ważnego może mi się przydarzyć
niechby tysiące wierszy czy dla nich wszystko rzucisz