bo wszechświat zapytać chce siebie
o wieczną samotność
konieczność wytrwania
w nadziei że mogą się błąkać w bezkresie
tak samo samotne
mnożące pytania - wszechświaty

z twych pytań
nasz wszechświat posmutniał - spadamy
z galaktyk jak liście wśród jego jesieni
a później nas spali
i światłem płomieni
nakarmi
istoty co po nas nastaną

tymczasem jesteśmy
i wieczór się zdarzył cholernie uroczy
spytałaś w zadumie
dlaczego