Staramy się być dla naszych dzieci ich najlepszymi nauczycielami. Pomagamy im stawiać pierwsze kroki, pokazujemy jak wiązać buty i rozwiązywać konflikty. Czasami tak bardzo wczuwamy się w rolę mentora, że zapominamy o całym świecie. Tymczasem, warto czasami odwrócić role i nauczyć się czegoś od własnych dzieci. Czego? Okazuje się, że mają nam one wiele do zaoferowania.

Wstań, kiedy się przewrócisz.
Pomyśl o tym ile razy zdarzyło cię się zniechęcić się po pierwszej porażce, a potem popatrz na to z jakim uporem dzieci ćwiczą nowe umiejętności. Sama nauka chodzenia jest przecież niewiarygodnym wyzwaniem, pełnym upadków, łez i urazów. A jednak, dzieci nie poddają się tak łatwo. Jeśli setny raz nie wyjdzie im coś, na czym bardzo im zależy, to podejmą sto pierwszą próbę. Spróbuj działać tak samo!

Traktuj każdy dzień jak przygodę.
Widzisz ten entuzjazm w oczach swojego kilkulatka, kiedy nareszcie uda się go obudzić. Przed nim nowy, fascynujący i pełen niespodzianek dzień. Nikt nie wie, co ciekawego może mu się przytrafić. A teraz spójrz w lustrze na swoją minę. Odliczanie do piątku nie jest najlepszym sposobem na życie, tym bardziej że z nastaniem weekendu zaczyna prześladować cię już wizja poniedziałku. Spróbuj każdego dnia zauważyć albo zrobić coś nowego.

Bądź "tu i teraz"
Co mówiłam o odliczaniu do piątku? My, dorośli, mamy tendencję do odliczania- do weekendu, do wiosny, do wakacji, do emerytury… Dzieci potrafią cieszyć się życiem, którego doświadczają „tu i teraz”, co daje im mnóstwo powodów do radości. Będąc myślami w przyszłości tracisz wszystko co ofiaruje ci teraźniejszość.

Pokazuj swoje emocje
Dzieci nie potrafią tłumić emocji, dlatego szybko rozładowują napięcie i znów mogą cieszyć się życiem. Poza tym określenie „cieszyć się jak dziecko” nie wzięło się znikąd. Pozwól sobie na pokazywanie tego co czujesz- płacz, denerwuj się, zanoś się śmiechem. Zobaczysz ile ciężaru z siebie zrzucisz.

Stawiaj na szczerość
Szczere odzywki dzieci potrafią czasem narobić rodzicom niezłego wstydu, tymczasem to właśnie dzięki nim, dziecięcy świat jest dużo prostszy. Odważ się i mów to co myślisz. To będzie duża życiowa rewolucja, która pozwoli ci oczyścić wokół siebie atmosferę.

Mów, czego chcesz.
Kiedy już postawisz na szczerość i otwarte wyrażanie emocji, nie zapomnij o poinformowaniu siebie i świata o tym, czego pragniesz. Jak często się nad tym zastanawiasz? Dzieci nieustannie wyrażają głośno swoje zachcianki, a my odmawiamy sobie prawa nawet do tego, co nam się należy.

Zaciekawiaj się.
Dzieci nieustannie się czemuś dziwią i o coś pytają. Nie obchodzi ich to, że wiedza o działaniu silnika do niczego im się nie przyda. Chcą wiedzieć jak działa otaczający je świat. Ty też nie bój się wychodzić poza własne granice . Rzeczywistość jest pełna tajemnic, nie udawaj, że cię nie obchodzą.

Pytaj.
Lubimy powtarzać, że "kto pyta, nie błądzi" albo że "nie ma głupich pytań, są jedynie głupie odpowiedzi", tymczasem strach paraliżuje nas przed każdym pytaniem. Udajemy, że znamy nazwiska o których rozmawiają znajomi albo że oglądaliśmy omawiane publicznie filmy. Kiedy przełamiemy wstyd, okazuje się że zadane przez nas pytania, często są początkiem ciekawych rozmów. Ponadto szczere przyznanie się do niewiedzy dużo szybciej zjedna nam ludzi, niż udawanie kogoś, kto wszystko wie.

Nigdy nie przestawaj się uczyć.
To wypadkowa dwóch poprzednich punktów. Jeśli już pozwolisz sobie na ciekawość i zadasz pytanie to przyjmij odpowiedź. Rozwijaj się, próbuj nowych rzeczy, sprawdzaj nowe umiejętności. Dzieci nieustannie zdobywają wiedzę o świecie i o sobie samych.

Wąchaj, smakuj, dotykaj.
Nie raz denerwujesz się na dziecko, że wkłada do ust różne przedmioty albo dotyka rzeczy, których nie powinno. Tymczasem, w ten sposób poznaje ono świat. Ty też spróbuj! Kiedy ostatni raz poznałaś nowy smak, powąchałaś igły choinki albo dotknęłaś miłej tkaniny. Nie pozwól swoim zmysłom usnąć!