Snuć miłość

Adam Mickiewicz

      Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje,
      Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje,
      Rozkładać ją jak złotą blachę, gdy się kuje
      Z ziarna złotego, puszczać ją w kłąb, jak nurtuje
      Źródło pod ziemią. - W górę wiać nią, jak wiatr wieje,
      Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje.
      Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.

      Stąd będzie naprzód moc twa, jak moc przyrodzenia,
      A potem będzie moc twa, jako moc żywiołów,
      A potem będzie moc twa, jako moc krzewienia,
      Potem jak ludzi, potem jako moc aniołów,
      A w końcu będzie jako moc Stwórcy stworzenia.

      1839, Lausanne.

Strona główna