Pierwszy zakręt gasi światełka autobusu.
Zlizuję ze swoich warg pocałunek,
który musi mi wystarczyć do jutra.

Teraz jestem sam,
łatwiej więc wzruszenie
znajduje dostęp do mnie.

Patrzę w górę,
obok mnie jeżdżą pociągi towarowe.
Powietrze jest bardzo czyste
i na niebie nie brakuje ani jednej gwiazdy.

W domu resztka zupy i radio:
chóry, zawodzenia, psalmy.