Wydeptaną wiejską dróżką
niewiasta wędruje
otulona zgrzebną chustą
do chałup wstępuje

Nie pozdrawia gospodarzy
Boga nie pochwali
nie odsłoni nawet twarzy
tylko rusza dalej

Śmiało krąży opłotkami
jakby już tu była
nie ogania się przed psami
nawet nie ma kija

Czasem skryje się w ogródku
gdy ją dzieci gonią
wtedy płacze po cichutku
łzy ociera dłonią

Po obejściach czegoś szuka
kąty przepatruje
ciemną nocą w okno puka
i dalej wędruje

Wystraszeni ludzie
w różnych miejscowościach
gadają o cudzie
i kosmicznych gościach

Kłócą się wciąż baby
choć biorą komunię
czy to nie szpieg aby
nasłany przez Unię

Tylko stara babcia
znak krzyża zrobiła
i cicho szepnęła
to bieda wróciła

Luty 1999